DEEL 6
Onlangs was er discussie over het recent geplaatste bord ‘Schandelo Glastuinbouwgebied’. Die discussie gaf de diversiteit aan mensen die in Schandelo woont heel mooi weer. Waar de een vindt dat schaalvergroting nodig is en Schandelo zich hier prima voor leent, vindt de ander dat Schandelo vooral landelijk en vriendelijk voor bewoners en recreanten moet blijven. Ik ben op zich van het type ‘bekijk de situatie van de ander eens niet door je eigen bril’. Ook ben ik van het type ‘oordeel pas als je iets echt weet’ en ‘erger je niet, verwonder je slechts’. Daarnaast ben ik een geïmporteerde Limburgse, met Westlandse roots, zelfstandig ondernemer, tuindersdochter en na een aantal omzwervingen reeds twaalf jaar woonachtig in Schandelo. Dat u even weet welk vlees u in de spreekwoordelijke kuip heeft.
Vol goede moed, met een beetje lood in de schoenen en sabbelend op mijn vredespijp, ging ik, samen met twee andere leden van Vereniging Mooi Schandelo, een aantal maanden geleden het gesprek aan met de gebroeders Verbeek. De dialoog. Om te praten over de situatie. Zonder ‘hard feelings’ en met begrip voor ondernemerschap. En met een duidelijke boodschap: dat Vereniging Mooi Schandelo heel graag mee bleef praten in de meedenkgroep, maar dat er dan wel ruimte moest zijn om ook over andere oplossingen te praten dan alleen die van de Gebroeders Verbeek. Dat is immers de functie van een meedenkgroep.
Helaas bleek hier geen ruimte voor. Het plan was het plan. De meedenkgroep bleek een instemgroep. En aangezien Vereniging Mooi Schandelo om diverse redenen (zie de fact check op deze site) niet kán instemmen met dit plan, konden wij helaas niet anders dan uit de instemgroep stappen. En ik uit mijn illusie.
Niet veel later lag er een flyer in de brievenbus. Met bloemetjes en bijtjes op de voorkant en woorden als biomeiler, groen, compost, champost, duurzaam, etc. ‘Tja, zo kun je het in een mestfabriek van anderhalf voetbalveld groot verwerken van door dubbele opleggers aangeleverde stront, met uitstoot van een hoop ellende en veel lawaai tot gevolg, natuurlijk ook omschrijven’, was mijn gedachte. Slechts verwonderd kon ik niet meer blijven toen ik las dat de buurt geen bezwaar had. Want er was een meedenkgroep waar buurtbewoners in vertegenwoordigd waren en zij waren niet tegen de ontwikkelingen. Huh?!
Mensen die zich verdiept hebben in Vereniging Mooi Schandelo weten dat hier nogal een diversiteit aan mensen lid van is. Mensen die Schandelo een warm hart toedragen. Omdat ze hier geboren zijn, al generaties lang Schandels zijn, er nog steeds wonen, gewoond hebben, nieuw zijn komen wonen of gewoon fan zijn van onze buurt en de omgeving. Al die mensen hebben minstens één ding gemeen: de wens tot behoud van een Mooi Schandelo. Onze prettige leefomgeving beschermen tegen de verdrukking van oprukkende industrie en schaalvergroting.
Dat de situatie waarin we met elkaar in Schandelo zitten niet helemaal meevalt, is wel duidelijk. En toch, ergens, hoop ik dat we er alsnog samen uitkomen. Simpelweg omdat ik vooral van het type ‘samen is het gezelliger’ ben. Naïef? Misschien. Maar wel eerlijk.
Wendy Duijvesteijn